#1 - 5 brandende vragen aan Ouders vande Wereld

Elke week interviewen we een avontuurlijk gezin, of dat nou een reizend gezin is of een die geëmigreerd is. En het startschot wordt gegeven met ons eigen gezin, Tisja geeft de antwoorden op de vragen.

Het gezin bestaat uit Donni (48), Tisja (34), Aran (2), Gigi (0) en hond Balou. In 2019 is Tisja naar Namibië geëmigreerd waar ze al snel de Namibische Donni leerde kennen. Hun gezamenlijke interesse in permacultuur, duurzaamheid en het planten van bomen zorgde voor een liefde op het eerste gezicht. We willen zeker meer van de wereld zien, maar voor nu heeft Namibië ook nog heel veel avonturen voor ons gezin in petto!

Je kunt ons volgen op deze website en op Instagram.

1.      Hoe reageerde je omgeving toen je vertelde dat je ging emigreren

Ik riep al jaren dat ik niet in Nederland “hoor” en naar Afrika wilde verhuizen, het was alleen afwachten wanneer. Toen mijn goede voornemen in 2019 was om niet meer te leven in angst en mijn gevoel te gaan volgen, gebeurde alles in een snel vaart. Iedereen die me kende had het verwacht dat ik ooit zou vertrekken en waren blij voor mij dat mijn droom eindelijk uit ging komen. Ook kreeg ik reacties dat ze het zelf nooit zouden doen. Maar uiteraard ook dat ze me zouden missen. Een andere hele mooie reactie vond ik van een vriendin die door mijn stap ook grotere stappen heeft durven zetten naar de toekomst die ze graag wilt.

2.      Hoe is de relatie met het thuisfront veranderd?

Het is zeker anders. Normaal hadden we eens in de zoveel tijd een diner met z’n allen en ik ging regelmatig bij mn ouders op bezoek. Ook mis ik mn neefjes en om hun te zien opgroeien, vooral nu ik zelf 2 kleintjes heb, vind ik het jammer dat ze niet samen opgroeien en een goede band kunnen opbouwen. Een relatie over de telefoon is toch anders vooral als ze zo klein zijn. Als Aran mijn telefoon ziet zegt hij - naast Hakuna Matata - oma bellen. Super lief natuurlijk, maar ook raar eigenlijk dat hij de telefoon dus associeert met oma. Daarnaast vind ik het toch lastiger om veel contact te hebben met het thuisfront, je hebt nu toch 2 sociale levens, een in Nederland en hier in Namibië. Ik faal regelmatig om snel te reageren op berichtjes... 

3.      Hoe was het om te bevallen in het buitenland?

Dit is een verhaal apart. En kort gezegd als ik het over kon doen was ik beide keren naar Nederland gegaan om daar te bevallen. Aran is geboren in een staatsziekenhuis met een spoed keizersnede in Corona tijd. Dit was zeer traumatisch. Donni mocht het ziekenhuis niet binnen komen door Corona. En door de keizersnede moest ik een paar dagen blijven. Dus we zagen elkaar pas na 2 dagen, zo snel op mijn eigen aandringen omdat er totaal geen zorg was, want ik had dus eigenlijk een paar dagen langer moeten blijven. Dit was verschrikkelijk en het ergste is dat ongeveer 80% van de vrouwen hier zo bevallen in deze omstandigheden in een staatsziekenhuis. Voor de duidelijkheid, ik wilde hier niet bevallen, maar Aran lag overdwars en een natuurlijke bevalling was dus echt niet mogelijk, draaien wilde geen dokter doen. Onze gedroomde thuisbevalling kon daardoor niet doorgaan, we hadden geen zorgverzekering en ook de financiële middelen niet om in een privé ziekenhuis te bevallen en naar Nederland gaan was toen ook al te laat. Overigens geloog ik wel dat alles met een reden gebeurd. De reden die deze ervaring kan hebben is dat ik veel meer verbonden ben met de vrouwen die ik mag bezoeken voor het Mommaluv project, een Nederlandse stichting die Nederlandse en Belgische ouders verbind met een Afrikaanse moeder door middel van een kraampakket.

Gigi is ook hier geboren, wel in een privé ziekenhuis en met een natuurlijke bevalling, een vbac. 100% een betere ervaring! En ik ben ook super trots op mezelf dat ik het gedaan heb. Maar medisch behandelen ze je hier gewoon anders dan in Nederland... Gigi lag ook overdwars, ik heb blijkbaar kinderen met een eigen dwarse wil haha. Maar gelukkig wist ik nu al meer van het land en mogelijkheden en hebben we de mogelijheid gehad om haar te laten draaien op de oer traditionele manier van de bush(wo)man, de Ju/'hoan, hier ben ik eeuwig dankbar voor! 

4.      Welke taal spreken jullie met de kinderen?

We proberen zoveel mogelijk de Opol techniek te gebruiken - one parent one language. Ik spreek dus Nederlands met de kids en Donni spreekt Duits. Samen spreken we Engels tegen elkaar dus daar krijgen ze ook wat van mee, meer dan ik in eerste instantie had gedacht merk ik steeds meer haha. Aran gaat ook 2 dagen naar de kinderopvang en daar spreken ze Engels. Ook met de meeste vrienden van ons spreken we Engels. Daarnaast vraag ik juist aan al onze vrienden om hun eigen taal te spreken met onze kinderen. Vooral nu ze nog zo jong zijn merk ik dat ze de intentie vaak beter begrijpen dan wat er werkelijk gezegd wordt, en een intentie zetten gaat beter in je eigen taal. Laatst hadden we bijvoorbeeld een play date bij vrienden, zij is Argentijns en hij Duits. Ze sprak in het Engels tegen Aran maar hij reageerde/begreep niet op wat ze zei en toen zei ze het in het Spaans en deed hij precies wat ze vroeg! Voor de duidelijkheid hij had nog niet eerder Spaans gehoord! Lees hier meer over meertalig opvoeden. 

5.      Wat was de grootste cultuurclash

De grootste cultuur clash en waar ik het meest last van heb in Namibië is het apartheid verleden. Namibië is een deel van Zuid-Afrika geweest en een kolonie van Duitsland. Er is nog heel veel ongelijkheid tussen de donkeren bevolking en de blanke mensen. Ongelijkheid in salarissen maar ook in de manier waarop tegen elkaar gedaan wordt. Ik ben en blijf “mevrouw” of “miss” ondanks dat ik blijf aangeven dat ik gewoon Tisja ben. Ook zit de denigrerende houding nog best een beetje vast in sommige mensen. Het is ook nog mar 30 jaar geleden dat Namibië onafhankelijk werd en het is dus eigenlijk nog een heel jong land. Maar als je dan uit liberaal multicultureel Rotterdam komt, is dat toch een beetje wennen. Alhoewel ik hoop er nooit aan te wennen! Een vriendin moet altijd lachen als ik weer een beetje ontzet raak van de verschillen en zeg dan altijd, “ja maar Tis, jij bent kleurenblind”, een van de mooiste complimenten die je kunt krijgen vind ik!