#8 - 5 brandende vragen aan Een bus vol avonturen

Elke week interviewen we een avontuurlijk gezin, of dat nou een reizend gezin is of een die geëmigreerd is. Deze week geven Douwe (35), Karlijn (33) met hun kinderen Sophie (10), Tobias (8), Pepijn 6) en Olivier (2) ons een kijkje in hun avontuurlijke leven!

Ze zijn nu net weer terug thuis (in Enschede). Ze hebben ruim 6 maanden door Europa gereisd in hun 52-jarige mintgroene oldtimer camper! Ze zijn rap door Frankrijk gereden en begonnen in Portugal en Spanje, daarna zijn ze met de boot overgestoken naar Italië. Om vervolgens weer de ferry te pakken naar Albanië en toen zijn ze naar boven gereden door Montenegro, Bosnië en Herzegovina, Kroatië, Slovenië, Oostenrijk en Duitsland.

Hun reis is vastgelegd in Polarsteps en op Instagram. De volgende reis naar Denemarken staat al gepland en ook is het avontuurlijke gezin alweer bezig met het plannen van een volgende lange reis! 

1. Hoe houden jullie de kids zoet op de achterbank? 

Lego, schermen en eten eigenlijk. Ze hebben véél gelegood tijdens het rijden. Daarna lag dan wel overal lego, tussen de stoelen, op de grond enz. Wat een drama. Maar ze konden er wel zo uren zoet mee zijn. Tijdens de reis deden we niet moeilijk over schermtijd. Als we een lang stuk gingen rijden, mochten ze rustig op de Ipads. Daar stonden zowel films als spelletjes op. De Ipads moesten wel gedeeld worden, dus of om de beurt of samen iets kijken. Wel probeerden we zoveel mogelijk te rijden terwijl de jongste moest slapen. Hij was een stuk lastiger te entertainen, als hij het zat was wilde hij er ook gewoon uit en ging hij huilen totdat dat mocht. Dus veel rijden als hij sliep en anders hopen dat hij met wat eten of wat boekjes en autootjes nog even af te leiden was. Even een goede pauze tussendoor als de rek er bij iedereen uit raakte deed soms wonderen om daarna nog ontspannen een stukje te kunnen rijden. Maar hele grote afstanden reden we niet heel veel.

 2.  Wat was het meeste uitzoekwerk voordat jullie vertrokken?

Alle verzekeringen. Steeds als we belden, hadden we iemand anders aan de lijn die weer iets anders zei. En de situatie is zo weinig voorkomend, dat je een poosje gaat reizen zonder nieuwe verblijfplaats, dat mensen vaak ook geen idee hadden wat ze ermee aan moesten en wat de regels waren. Het duurde dus even voor we echt duidelijk hadden wat voor onze situatie van belang was rondom alle verschillende verzekeringen, waarna we het op de goede manier konden regelen. School vonden we wat lastig, omdat we echt afhankelijk waren van school zelf om daadwerkelijk een overzicht van het werk samen te stellen. Daar begonnen we ruim op tijd mee maar die hadden we pas een goede week voor vertrek allemaal binnen. Het was wel lastig om daar gewoon in vertrouwen op te wachten, als het juist één van de belangrijkste dingen is die je ruim op tijd rond wil hebben.

 3.  Hoe nemen jullie het besluit voor het volgende land?

Eigenlijk stond dit rondje al ongeveer vast voor de reis. Portugal zou in Februari het beste weer hebben (spoiler alert, dat was dit jaar niet zo). In Italië wilden we graag vrienden treffen in de meivakantie. Daarna was van te voren afhankelijk van hoeveel tijd we nog hadden en het weer en dergelijke. Griekenland hebben we uiteindelijk gelaten in verband met het gebrek aan tijd, dus naar Albanië gegaan. Oorspronkelijk stond Bosnië helemaal niet op ons lijstje, maar we kregen in Albanië en Montenegro zo veel verhalen te horen van mensen aan de ene kant over Bosnië dat het echt heel gaaf was en de moeite waard, en aan de andere kant dat Kroatië toen al (juni) ontzettend vol en druk was. We houden daar helemaal niet van, dus met deze twee dingen samen was de keuze snel gemaakt om door Bosnië te rijden en dan alleen het noordelijke stukje Kroatië mee te pakken. En dat was echt een hele goede keuze! Voor de rest was het daarna vooral een kwestie van grofweg de meest rechtstreekse route naar Nederland, en de landen waar we daarvoor doorheen komen, pakten we mee.

4.  Wat is tot nu toe jullie grootste probleem op de weg geweest en natuurlijk de oplossing?

De grootste uitdaging voor ons was de camper rijdend houden. Met zo’n oude wagen op pad betekent doorlopend onderhoud en kleine problemen verhelpen. Gelukkig kunnen we dat goed zelf, met de oldtimerclub in Nederland als hulplijn. Maar het grootste probleem onderweg was toch wel uiteindelijk dat we pech hadden met de camper en het niet direct zelf konden verhelpen. We hebben uiteindelijk drie keer stil gestaan. Eén keer met een kapotte koppeling in Spanje, waar we vooral moesten wachten tot de garage tijd had om naar de camping te komen. Eén keer in Italië, de auto startte niet meer en we stonden op een plek waar we niet konden blijven staan, maar het onderdeel was niet daar te krijgen en moest vanuit Nederland opgestuurd…. Dat was even een behoorlijke puzzel, om een plan rond te krijgen waar de camper heen moest en waar wij heen moesten, want ja de camper is toch je huisje. En dat dan zien te regelen met grote taalbarrière want niemand sprak Engels… Het kostte een volle dag, en toen is de camper met een auto-ambulance naar de dichtstbijzijnde camping gebracht, waar we vervolgens bijna 2 weken vast stonden tot het onderdeel er was en hij gerepareerd werd. Dat vonden we echt een heel groot probleem toen, vooral mentaal, om ons aan over te geven. Maar uiteindelijk heeft die verplichte pauze in de reis ons zóveel gebracht en was het precies wat we toen nodig hadden. De derde keer was een lastig probleem, met een camper die soms ineens tijdens het rijden (ja, ook midden op een berg) vermogen verloor of ‘sputterde’ met rijden. Het is iets waar we weken mee gereden hebben, met stress en gepieker waar het nou van kwam. Het kwam op de meest onverwachte momenten ineens opzetten. Die onvoorspelbaarheid was echt lastig om mee te dealen. We hebben van alles uitgeprobeerd om te elimineren waar het vandaan kwam. Uiteindelijk bleef alleen de brandstofpomp nog over om te vervangen. Lang verhaal kort, via de oldtimer club in Montenegro vonden we iemand die er één voor ons had en hem kon plaatsen. Maar dit bleek helaas niet een goede dus toen stonden we een kwartier later met 30 graden stil langs de snelweg… Dat was wel even pittig. De man van de oldtimerclub is wel komen helpen. Uiteindelijk zijn we met de oude pomp er weer in verder gereden, drie uur later en nog steeds geen oplossing voor het oorspronkelijke probleem. We hebben daarna een pomp vanuit Nederland laten opsturen naar Sarajevo, waar Douwe hem er in geplaatst heeft. En daarna was het probleem gelukkig eindelijk opgelost en reden we weer heel soepeltjes! Maar er ging redelijk veel tijd zitten in de camper rijdende houden door de reis heen.

5.  Hoe doen jullie het met de scholing van de kinderen? 

We hebben met school overlegd dat we van alle basisvakken (taal, spelling, rekenen, begrijpend lezen) werkboekjes mee zouden krijgen. Deze hebben we met de oudste twee kinderen doorgewerkt en dit was precies wat hun klasgenootjes op school ook tot de zomer moesten doorwerken. Zo bleven ze dus bij in de belangrijke vakken. Voor de jongste hadden we een letterdoos en mini loco. Daarnaast hadden we voor alle drie een abonnement op Squla, waar ze onder andere tijdens het rijden gebruik van maakten. Ook bezoeken we graag musea, daar zijn onze kinderen altijd voor te porren. Ik hield dus goed in de gaten of er een interessant museum was in de buurt waar we waren, en zo bezochten we heel veel verschillende soorten musea. Er zijn zoveel mogelijkheden wat dat betreft tijdens zo’n reis om onderweg te leren. Door historische plekken te bezoeken en daar dan ook bij stil te staan met de kinderen. Door de natuur in te gaan en de dieren en planten die we tegenkwamen op te zoeken en er zo wat over te leren. Door überhaupt de natuur en de vele verschillende landschappen te ervaren en met elkaar te vergelijken. Maar ook door contact met lokale bevolking op te zoeken. De taal samen te leren en te oefenen, actief te proberen je in de cultuur onder te dompelen en daarvan te leren. De kinderen zijn zelfs in Albanië een keer een ochtend mee geweest naar een plaatselijk bergschooltje met 6 leerlingen, samen met de dochter van het restaurant waar we toen overnachten! We wisten wel dat ze veel zouden leren onderweg, maar na dit te hebben ervaren staan we er echt versteld van hoeveel ze daadwerkelijk hebben geleerd. Ook over zichzelf, emoties, samenwerken, problemen oplossen en al dat soort dingen die zo belangrijk zijn in het gewone leven, maar op school nauwelijks aan bod komen. Ze stromen nu na de zomer weer gewoon in in hun oude klassen en gaan dus ook gewoon over naar het volgende jaar.